เรื่องเล่าเพื่อนบ้านของมามี๊
ปีที่แล้วมามี๊ย้ายบ้านเป็นครั้งที่2 ตั้งแต่ปาปี๊ไม่สบาย ย้ายเข้ามาเช่าอยู่อพาร์ตเมนท์ในเมือง เพื่อที่ว่าจะได้เดินมาหาปาปี๊ง่ายๆ โดยที่ไม่ต้องรอลูกๆไปรับไปส่ง อพาร์ทเมนท์ที่พักอยู่ชั้น 2 เดินขึ้นบันไดแคบๆ มีเพื่อนบ้านอยู่ก่อนแล้ว 1 คน ห้องอยู่ชั้นถัดไป เป็นชายหนุ่มโสดวัยเกษียณ 70 ปีอัพ ทุกวันเพื่อนบ้านจะออกไปเดินเล่นออกกำลังกายรอบทะเลสาบ หรืออ่างเก็บน้ำใกล้ๆ เจอกันก็ทักทายตามปกติ
วันนึงยามเช้า มามี๊ได้ยินเสียงเหมือนสิ่งของตกลงพื้นจากด้านบน เงี่ยหูฟังต่อก็ไม่มีอะไร จนเวลาผ่านไปช่วงเย็น เจ้าของอพาร์ตเมนท์ที่เปิดร้านขายเสื้อผ้าอยู่ด้านล่างมาโทรขึ้นห้องและถามว่า เห็นเพื่อนบ้านบ้างไหม มีคนที่ได้ว่าจ้างทำอาหารมาส่งแต่กดออดเรียกไม่มีสัญญานตอบ มาถามดูเผื่อจะเจอ มามี๊ว่าไม่เห็น แต่นึกขึ้นได้ถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า เลยเล่าให้ฟัง
ไม่รอช้า เจ้าของอพาร์ตเมนท์รีบขึ้นไปห้องเพื่อนบ้าน ใช้กุญแจสำรองเปิดห้องแต่เปิดไม่ได้เพราะติดลูกกุญแจที่เสียบคาด้านใน เคาะเรียกไม่ได้ยินเสียง ตัดสินใจแจ้งกู้ภัยให้มาพังประตูห้องเข้าไป (ตรงนี้จำไม่ได้ว่า ก่อนพังประตูได้พยายามไปส่องหน้าต่างก่อนมั๊ย นานแล้วลืม) เปิดประตูไปได้ก็พบว่าเพื่อนบ้านนั้นล้มนอนอยู่กับพื้น ร่างกายขยับไม่ได้ จึงรีบนำส่งโรงพยาบาล ผลตรวจมาว่า ล้มทับเส้นประสาท เป็นอัมพาต ขยับร่างกายไม่ได้ ต้องรับการรักษาตัวที่โรงพยาบาล และเมื่อหายก็ต้องไปอยู่บ้านพักคนชรา
ระหว่างนั้นมามี๊ก็โทษตัวเองกับเจ้าของอพาร์ตเมนท์ว่า ถ้าสนใจเหตุการณ์เมื่อเช้ามากกว่านี้ น่าจะได้รีบช่วยทัน นี่เวลาผ่านไปเป็น 6-8 ชั่วโมง เจ้าของว่าไม่เป็นไรมันสุดวิสัย เหตุการณ์นี้ทำให้ย้อนนึกไปถึงปาปี๊ ก่อนปาปี๊เข้าไปที่บ้านพักคนชรา ล้มลงตอนอยู่บ้านคนเดียว 2 ชม ดีว่าไม่เอาหัวลงพื้น
มาต่อที่เพื่อนบ้านของมามี๊ อยู่โรงพยาบาลได้ไม่นาน ก็เสียชีวิตลง มามี๊ว่าอย่างนี้น่าจะทุกข์น้อยกว่าการนอนติดเตียง แต่ชีวิตของเขาก็สุขสบายก่อนนี้ เกษียณอายุตั้งแต่ 55 ถามไปว่าครอบครัวของเขามีใครมาดูบ้างไหม มามี๊ว่าไม่มี เขาเป็นคนตัวคนเดียว ไม่ได้แต่งงาน พ่อแม่ก็เสียชีวิตตั้งแต่เด็ก มีครอบครัวมารับเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม เรียน ทำงาน จนเกษียณ มาเช่าอยู่ที่นี่ 20 ปีได้ โห..ชีวิตเศร้าไปอีก..
ภาพประกอบ แอบเปิ้ลสุกร่วงเต็มใต้ต้นในฤดูใบไม้ร่วง
ภาพที่อยากเห็นในวัยเด็กแทนต้นพุทรา
