#เรื่องเล่าไปซื้อของช่วงโควิด13พย2020
เมื่อต้นสัปดาห์ไปซื้อของฝั่งลักเซมเบิร์ก ทางนี้ยังเปิดร้านตามปกติ เสื้อผ้า ของใช้ไฟฟ้า ร้านตัดผม ก็รักษาระยะห่าง สวมหน้ากาก ล้างมือด้วยเจล ก่อนเข้าออกร้านทุกครั้ง
วันนั้นเข้า-ออกถึง 4 ร้าน..พกเจลส่วนตัวไปด้วยกรณีด่วนที่ต้องหยิบจับรถเข็น บางร้านหัวฉีดพ่นออกมาเป็นของเหลวฟี้ดๆๆฟ้อกกี้.. บางร้านของเหลวฉีดออกมาเป็นหนืดๆ.. สสารคนละประเภท.. บางทีกดจนล้นอุ้งมือ.. มือเหนียวหนืดมันเลี่ยมเหมือนหนังปลาดุก
เอาขวดที่สะสมไว้2ปีไปขายรู้สึกห้องใต้ดินโล่งไปนิดนึง ได้เงินมา5 ยูโร ราคาขวดละ10เซ็นต์.. ขายกับตู้รับซื้อขวดอัตโนมัติ ขวดไหนที่ขายไม่ได้เครื่องก็ตีกลับคืนมาให้ ตู้ออกบิลเงินค่าขวดมาให้ มีรายละเอียดด้วยว่า ซื้อจากขวดขนาดไหนกี่มิลลิลิตร จำนวนกี่ขวด
ส่วนขวดที่ขายได้แต่เครื่องไม่รับ เราก็เอาไปให้พนักงานที่รับเรื่องลูกๆเคาท์เตอร์ข้างๆเช็คดูอีกที ถ้าขวดขายได้พนักงานก็ออกจ่ายค่าขวดให้เป็นบิลมา.. ส่วนขวดที่ขายไม่ได้เลย ก็มีที่ให้ทิ้งขวด ไม่ต้องหอบกลับบ้าน
การใช้บิลค่าขวด เมื่อซื้อของในร้านก็ยื่นบิลนี้แทนเงินสดได้.. แต่เราลืมให้แคชเชียร์ไป..หวังว่าจะไม่ลืมอีกคราวหน้าไม่งั้นเสียเวลาเก็บขวด...อายุบิล3เดือน
ที่ร้านเดอเลซ Delhaze เข้าร้านขายเนื้อ สั่งหูหมู4 ตีนคากิหมู2 ขาหมู1 ซี่โครงหมูกกละ11€ในขณะที่เสื้อสันนอกกกละ 9€ ซี่โครงหมูพักไว้ก่อน แวะไปหยิบกึ๋นไก่ หัวใจไก่ ตับไก่.. อย่างละกล่อง.. แคชเชียร์หยิบผ่านเครื่องสแกนมีความคิ้วขมวด.. ค่ะเนื้อดีๆดิฉันมีโอกาสกินมาเยอะแล้ว.. ปล. ห้างที่ฝรั่งเศสมีความวางขายเศษเนื้อแบบที่เราเอามาทำกินต้มแซ่บแต่ติกเกอร์ว่า for animal สำหรับสัตว์...ไม่ซื้อก็ได้ ปล. วันนั้นก็มีข่าวออกมาว่า ชายแดนลักเซมเบิร์กเต็มไปด้วยรถป้ายทะเบียนจากเบลเยียม...ขอให้ระวังตัวกันด้วย เบาได้ก็เบา..โอ๊ยๆๆ รู้สึกทำผิดยังไม่รู้
