วันที่ไปเดินเล่นเดียวดาย เลือกเดินลงไปทางสถานีรถไฟเพราะว่าไม่ต้องสู้กับแรงโน้มถ่วงของโลกมาก
เรื่องเล่าคือขณะที่แชะรูปภาพรางรถไฟตรงชานชาลา ตอนนี้คือใส่หน้ากากแล้วนะ มีชายหนุ่มเข้ามาทักทายชวนคุยถามว่ารอรถไฟหรือ บอกไปว่าเปล่า มาเดินเล่น ชายหนุ่มขยับขาเดินเข้ามาใกล้ นี่ก็ถอยหลังเพื่อรักษาระยะห่าง ในใจคิด อ๊าวว จะขยับขามาทำทำ พูดอยู่ตรงนั้นก็ได้ยิน.. "เธอชอบถ่ายรูปหรือ ถ่ายทำไม" ..ชายคนนั้นถามมาอีก นึกในใจ อ้าว มายุ่งกับฉันทำไม.. ว่าแต่ไม่คิดเรื่องโควิดบ่.. ถามในใจ แล้วก็พูดไปว่า ไปก่อนนะ Bonne journee. และเดินเลี่ยงแบบห่างๆจากไป...
ตอนนั้นคิดอย่างเดียวคือไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากสร้างสัมพันธ์ใดๆ ในช่วงโควิดนี้ เว้นแต่ว่าถ้าเขาขอความช่วยเหลือ เช่น มาดามซื้อตั๋วยังไง บอกหน่อย อย่างนี้จะช่วยทันใด ฟังๆสำเนียงดู ( เขาใส่หน้ากากใส่หมวก ) แต่ก็พอจะเดาได้ว่าเป็นคนต่างชาติผู้ลี้ภัย ปกติถ้าไปในที่สาธารณะ ชาวเบลเยียมจะไม่ค่อยทักเราหรอก อย่างมากก็ Bonjour madame. แต่ถ้าเป็นชาวต่างชาติด้วยกันแล้ว มันเหมือนมีแรงดึงดูดอยากจะคุยยังไงยังงั้นล่ะ
No comments:
Post a Comment